Czy
prawo do życia w czystym środowisku jest dobrem osobistym?
Zwrócenie się do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie
tego zagadnienia zapowiedział Sąd Okręgowy w Gliwicach. Zgodnie z art. 390 § 1 zd. 1 k.p.c. jeżeli przy rozpoznawaniu
apelacji powstanie zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, sąd może
przedstawić to zagadnienie do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu, odraczając
rozpoznanie sprawy.
Wątpliwości prawne SO w Gliwicach powstały w czasie rozpoznawania apelacji mieszkańca jednego z śląskich miast, który wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa o zadośćuczynienie za naruszenie prawa do życia w czystym środowisku z uwagi na smog uniemożliwiający normalne funkcjonowanie. Sąd wskazał, że kwestia uznania prawa do życia w czystym środowisku za dobro osobiste budzi spory w doktrynie i rozbieżności w orzecznictwie, co wymaga wypowiedzenie się Sądu Najwyższego w tym zakresie.
Wątpliwości prawne SO w Gliwicach powstały w czasie rozpoznawania apelacji mieszkańca jednego z śląskich miast, który wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa o zadośćuczynienie za naruszenie prawa do życia w czystym środowisku z uwagi na smog uniemożliwiający normalne funkcjonowanie. Sąd wskazał, że kwestia uznania prawa do życia w czystym środowisku za dobro osobiste budzi spory w doktrynie i rozbieżności w orzecznictwie, co wymaga wypowiedzenie się Sądu Najwyższego w tym zakresie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz